Dio serije članaka o |
Epistemologiji |
---|
U filozofiji, empirizam je epistemološki stav koji drži da istinsko znanje ili opravdanje dolazi samo ili prvenstveno iz čulnog iskustva.[1] To je jedno od nekoliko suprotstavljenih pogleda unutar epistemologije, zajedno s racionalizmom i skepticizmom. Empirizam naglašava centralnu ulogu empirijskih dokaza u formiranju ideja, a ne urođenih ideja ili tradicija. Međutim, empiristi mogu tvrditi da tradicije (ili običaji) nastaju zbog odnosa prethodnih čulnih iskustava.
Historijski gledano, empirizam je bio povezan s konceptom "prazne ploče" (tabula rasa), prema kojem je ljudski um "prazan" pri rođenju i razvija svoje misli tek kroz kasnije iskustvo.[2]
Empirizam u filozofiji nauke naglašava dokaze, posebno one otkrivene eksperimentima. Osnovni dio naučne metode jest da se sve hipoteze i teorije moraju testirati u odnosu na opažanja prirodnog svijeta, a ne da se oslanjaju samo na apriorno rasuđivanje, intuiciju ili otkrivenje.
Empirizam, koji često koriste prirodni naučnici, kaže da je "znanje zasnovano na iskustvu" i da je "znanje provizorno i vjerovatno, podložno kontinuiranoj reviziji i falsifikovanju".[3] Empirijska istraživanja, uključujući eksperimente i validirane mjerne alate, vode naučnu metodu.